ELK MOMENT
DENKEN WIJ AAN JOU

Even voorstellen ; ik ben Anton van der Vlies 67 jaar en getrouwd met Janny Vermaas.               

Mijn verhaal heeft de titel Erik

Op 3 juni 2002 sloeg het noodlot toe in ons gezin. Onze Erik verongelukte op tragische wijze in het plaatsje Egerkingen in Zwitserland. Ik ga u het hele verhaal vertellen.

Op donderdag 30 mei vertrok Erik met zijn vriend Rob, ieder op hun eigen motorfiets, naar het Italiaanse Mugello. Zij gingen genieten van de motorraces in dat plaatsje. De races vormen onderdeel van de GP competitie. Mijn vrouw Janny en ik hebben de vrienden ’s morgens vroeg nog uitgezwaaid. Niet wetend dat dit achteraf de laatste keer zou zijn dat we onze Erik in levende lijve zagen.

Op de heenreis hebben zij een overnachting gedaan en er was ook een hotelletje geboekt in Mugello.

In de tussenliggende dagen hebben we iedere dag telefonisch contact met elkaar gehouden. Enerzijds vonden we het heel leuk dat  Erik en zijn vriend Rob zo’n mooie gedeelde passie hebben. Anderzijds vonden we het natuurlijk ook best wel een beetje eng. Het was toch een hele reis naar Italie. Maar, we stonden er achter omdat we wisten hoezeer hij van de motorraces kon genieten. Was Erik soms zelf een snelheidsduivel hoor ik wellicht mensen denken. Niet meer dan de gemiddelde motorrijder. Natuurlijk gebeurde er wel eens wat en ook zagen we wel eens een bekeuring langskomen.   

Op maandag 3 juni gingen de kameraden weer op terugreis naar Nederland. Er zou ook halverwege nog een overnachting zijn. Opnieuw voerde de reis, in dit geval de terugreis, weer door Zwitserland. Zo passeerden zij ondermeer de Grimselpas en nog een aantal prachtige streken. Dat is nog in zuid Zwitserland. Hier hebben ze nog een paar prachtige foto’s gemaakt. De laatste foto’s.

Verder rijdend kwamen zij in de omgeving van het plaatsje Egerkingen en gingen van de weg af op een parkeerplaats waar mogelijk ook kon worden getankt. Hier vertrokken zij na enige tijd ook weer. Toen sloeg het noodlot toe. Tijdens de invoeg manoeuvre , en als gevolg van het wat miezerige weer bleek de weg een beetje glad te zijn geworden. Onze Erik kwam met zijn motorfiets ten val. Hij is daarbij in tweede instantie tegen een vrachtauto gekomen en is hierbij zodanig gewond geraakt dat hij direct is overleden. Zijn vriend Rob die kort voor hem reed heeft het in een schim in zijn spiegel zien gebeuren.

Dan ontstaat er een carrousel aan gebeurtenissen. Rob is volledig van de kaart door deze gebeurtenis. Al het verkeer op de bewuste snelweg is volledig tot stilstand gekomen. Hulpdiensten komen in actie en ga zo maar door. Rob heeft in de tussentijd zijn vrouw Ella gebeld om het vreselijke nieuws te vertellen. Hier opvolgend gaat Ella actie ondernemen om ons te bereiken.

Hier komt de volgende complicatie. Janny en ik waren die dag aan een culturele vakantiereis begonnen die ons ondermeer zou brengen in Duitsland, Tsjechië, Hongarije en Oostenrijk. Via de reisorganisatie waarmee wij reisden is de buschauffeur gebeld met de boodschap of ik onze oudste zoon wilde bellen. Op zo’n moment ontstaat al het gevoel dat er iets niet goed is. Naar Nederland gebeld en daar vertelde John onze oudste zoon het vreselijke nieuws. De hele wereld valt dan onder je voeten weg. De buschauffeur die onze reis begeleidde heeft bijzonder goed gehandeld. We waren vlakbij ons eerste overnachting hotel. Vanuit die locatie is de reisverzekering gebeld en zijn wij nog in de nacht naar het vliegveld van Neurenberg gebracht. Daar zijn we met het vliegtuig, vroeg in de ochtend, terug naar Schiphol gevlogen. We werden opgehaald door John. Ik hoef niet uit te leggen hoe en dergelijk weerzien er ongeveer uitziet. Terug in Oud-Beijerland was het eerste wat we hebben gedaan heel erg gehuild op Erik zijn kamer. Over huilen gesproken ; ik kom zelf uit een gezin waarin ervan werd uitgegaan dat jongens en mannen niet worden geacht te huilen. Wat heb ik leren huilen zeg ! Ik heb ontdekt dat huilen ook heel goed voor je is.

De dagen die volgen moeten er veel formele zaken worden geregeld. Al snel wordt duidelijk dat Erik op woensdag 5 juni zou worden gerepatrieerd naar Nederland. Zo is het ook gegaan. We hebben toen besloten dat de crematie zou plaatsvinden op zaterdag 8 juni. Dit is gebeurd in crematorium de Ommering in Spijkenisse.

Op woensdagavond was Erik in Nederland. We werden gebeld door de uitvaartbegeleider Adri  den Boer dat we naar het rouwcentrum mochten komen. Toen volgde het weerzien met onze overleden Erik. We konden zijn gezicht goed zien. Dat was niet beschadigd. We konden hem aanraken en een kus geven.

Op vrijdagavond was er een condoleanceavond. Het was vreselijk druk. Dit voelt best wel warm aan. Heeft denk ik ook met de dynamiek van dat moment te maken.

Dan wordt het zaterdag, de dag van de uitvaart en de crematie. De stoet voerde ons over de pont bij Nieuw-Beijerland/Hekelingen. De pont was voor de stoet gereserveerd. Het was opnieuw vreselijk druk. Veel collega’s, motorvrienden en kennissen en familie waren aanwezig. Erik is door zijn broer, zijn neefs  en vrienden het crematorium ingedragen. Wat er daarna gebeurde hadden wij niet zien aankomen. Alle motorvrienden liepen langs de kist van Erik en legde hun motorhelm op en naast de kist. Dit gebaar zullen wij de rest van ons leven nooit meer vergeten. Wat was dit warm en indrukwekkend.

Vervolgens heeft Ella, Rob zijn vrouw, een toespraak gehouden over de mooie vriendschap tussen Rob en Erik. Maar zeker ook de vriendschappen in het algemeen zoals deze er zijn onder de motorrijders. De mooie uitstapjes die zij met elkaar en met andere vrienden maakten naar onder meer Hockenheim Duitsland, Silverstone Engeland, Zolder in België en andere bestemmingen waar dan GP races plaatsvonden. Waar ze hun gezamenlijke passie konden beleven.

Vervolgens heb ik een verhaal verteld over het leven van Erik en hoe wij als ouders van hem dit hebben beleefd. Het verhaal begon bij zijn geboorte en leidde via de gebruikelijke schoolperioden naar beroepsopleidingen en het volwassen worden. Zo gaan dingen en zo horen ze ook te gaan.

Tijdens de crematieplechtigheid hebben we muziek laten horen die door John en Rob zijn uitgezocht. Zo is er muziek gespeeld van Phill Collins ; In the air tonight,  We speelden muziek van Pink Floyd ; On the turning away. Als laatste is er muziek gespeeld van Carla Bonoff ; Goodbye my friend.  Gedurende de diverse stille momenten is er achtergrond muziek gespeeld van de Ierse formatie Clanned.

De wijze waarop we met hulp van al die lieve mensen Erik op zijn laatste rit hebben begeleid was indrukwekkend en ook wel bewust op zaterdag. Op zaterdag was het bijna altijd wel motordag en ontmoeten de motorvrienden elkaar regelmatig op diverse locaties.

Er kwam een einde aan de crematie plechtigheid. Velen kwamen nog langs om ons sterkte te wensen. Ook dat is en voelt warm aan hoor.

Terug thuis zijn er nog vrienden met ons meegekomen en hebben we de dag met elkaar een soort van afgesloten. Wat je daarna gaat doen is volstrekt onduidelijk. Je moet wel verder.

Duidelijk is ook dat je uiteindelijk samen met je partner een weg moet zien te vinden om je leven weer op te pakken. Dat is nog niet zo makkelijk. Ik weet dat velen van u dit uiteindelijk ook zo hebben ervaren. Een alternatief is er niet voor zover wij dat konden overzien. Een agenda of zo je wilt een draaiboek voor rouw bestaat niet. Iedereen zal het fenomeen rouwen en alles wat erbij komt kijken op zijn eigen manier moeten doen en beleven. Ik kom daar later nog op terug !

Onze eerste conclusie was dat we een leven met Erik als gevolg van het noodlot moesten afsluiten. Ons tweede leven, dat zonder Erik, was begonnen.

Hoe bizar het ook is, het leven, maar vooral de wereld om je heen,  gaat wel verder. Het maakt niet zoveel uit of je wel of niet eraan deelneemt. Verder gaan doet het!

Ook ons leven ging verder maar wel een leven met het dagelijks gemis van onze Erik. Verdriet dat was de alles overtreffende gedachte. Zeker de eerste weken ! Pas na een tijd ga je realiseren dat het echt zo is. Wat we gemerkt hebben is dat er vele soorten van verdriet zijn. Ik benoem er twee. Het verdriet van de vrouw en moeder is anders dan dat van de vader.  Als je het goed bekijkt kan dit ook niet anders. Immers, een kind heeft al negen maanden in de buik van zijn moeder gezeten. Die kennismaking is dan al heel intens en zorgt voor een geheel andere band.

Een vader ziet zijn kind pas als het op de wereld is gekomen. Pas dan begint de echte kennismaking. Alleen al om die reden is de beleving niet hetzelfde. Ik wil hiermee zeker niet beweren dat het verdriet van vaders minder is. Nee hoor, alleen anders is het juiste woord.

Verder met je werk.

Na enkele weken moest ik ook weer verder met mijn werk. Het “moest ik” staat in de context van het gegeven dat ik samen met Janny de keus heb gemaakt dat ik weer aan het werk wilde. Het zou ook beter voor ons beiden zijn. De vraag ; hoe ga je verder met je werk is nog wel even lastig kan ik je verzekeren. Want, je bent geneigd te denken dat de wereld om je heen is veranderd en je dat probleem moet oplossen.

De wereld om je heen is helemaal niet veranderd. Wij als ouders van een overleden kind, wij zijn veranderd. Dat proces, want dat is het, daar moet je een bepaalde richting voor vinden.

Ik werkte in deze periode bij een gemeente. Met de directie heb ik afgesproken op een bepaalde datum weer aan het werk te gaan. De eerste dag hebben wij ingevuld naar een idee van Janny. Pratend over, hoe we en vooral ik weer onder de collega’s zou komen zei ze ; ik ga de eerste dag met je mee. Dit was ongebruikelijk maar wel het beste wat we konden doen. Vooral ook achteraf was iedereen het ermee eens dat dit heel goed is geweest. Ik kan het dan ook iedereen aanbevelen.

Ook in andere opzichten gaat het leven verder. Onze oudste zoon John woonde al een aantal jaren samen met Monica. Er waren trouwplannen. In mei 2004 is dat ook gebeurt. Opnieuw een lastige dag voor ons maar ook een blije dag. Wij missen onze Erik dan in het bijzonder. John en Monica kozen voor het geluk, en om samen verder door het leven te gaan. Daar stonden wij volledig achter.

Op 25 augustus 2005 werd onze kleinzoon LUC- ERIK geboren. De datum 25 augustus 2005 in de avond om 23:30 uur is hij geboren. Was het een half uur later geweest dan zou hij op 26 augustus zijn geboren, dezelfde geboortedatum als onze Erik. Zijn roepnaam is Luc en zijn tweede naam is Erik. Voor ons heel ontroerend en ook heel mooi. Luc is inmiddels dertien jaar !

In 2008 werd er opnieuw een kindje verwacht. Wat ik u nu ga vertellen is heel bijzonder. Vooraf ; Erik is verongelukt op 3 juni 2002. Onze kleindochter INDY is geboren op 3 juni 2008. Wij beschouwen de geboortedatum van Indy als een ontzettend lieve knipoog van onze Erik. Indy is inmiddels alweer tien jaar!

Kort na het overlijden van Erik is er best nog veel aandacht. Er ontstaat ook een proces van familie en vrienden om je heen dat in twee delen uit elkaar valt. Er is een categorie die er beslist niet mee om weet te gaan.  U kent ongetwijfeld het verschijnsel dat mensen waar je vroeger een praatje mee maakte, nu liever het spreekwoordelijke straatje omlopen. En dan vooral om niet met jou te hoeven praten!

De andere categorie is waarmee je in gesprek bent en ook wel kunt blijven.

Soms is het goed om gericht en bewust afscheid van bepaalde familieleden en vrienden te nemen. Investeren in een relatie waarin men “het er niet over wil hebben” is echt niet verstandig, en was voor ons een brug te ver ! Ook in onze vrienden en kennissen kring is het zo gegaan. En dat voelt ook best wel goed.

Ik gaf al aan dat verdriet van vrouw en man niet hetzelfde is. Wat ik erover kan zeggen is ; accepteer dat van elkaar. Ieders beleving van verdriet is uniek en specifiek, respecteer dat. Dan kom je met elkaar door deze lastige en verdrietige tijd. Want er door heen moet je, hoe je het ook wend of keert.

Wat wij ook hebben gemerkt, en ik denk dat het voor lotgenoten herkenbaar is, dat je na een dergelijke gebeurtenis in je gezin heel expliciet gaat relativeren. Wat ik bedoel is dat waarover je je vroeger soms druk maakte nu niet meer is dan een simpele constatering. Komt het vandaag niet ? Dan toch morgen of overmorgen.

Vriendschappen.

Na de overlijdensdatum van Erik zijn we na verloop van tijd lid geworden van de Vereniging Ouders van Overleden Kinderen. Hier hebben we best veel aan gehad. We hebben deelgenomen aan een gespreksgroep. Een gespreksgroep met alleen maar lotgenoten. Als we elkaar (periodiek) ontmoeten hoefde je niet uit te legen waarom je zo verdrietig bent en waarom je tranen in je ogen hebt. Die fase kun je gewoon overslaan, immers, iedereen heeft hetzelfde verdriet. We hebben er diep inhoudelijke gesprekken gevoerd en veel van elkaar geleerd. We hebben ook veel met elkaar gehuild. We hebben er ook een aantal mensen leren kennen waarmee we tot op de dag van vandaag nog altijd bevriend zijn. Mijn advies is dan ook ; blijf erover praten, het lucht op !

Deze vriendschappen geven een meerwaarde in het leven zonder Erik. Ik heb de behoefte enkele namen te noemen zonder hierin volledig te zijn. Ik noem Ralf, Bianca, Rob, Ella en Corrie Bongers. Uiteraard horen hier de kinderen bij ! Zij wonen ook in Obl en we weten elkaar te vinden op momenten die er toe doen.

Wat je hieruit kunt leren, beter gezegd, wat wij hieruit leren is dat er over praten en het onderwerp de ruimte geven om met je te doen wat gedaan hoort te worden. Met elkaar verdriet beleven is heel goed en het werkt echt.

Ik kom aan het einde van mijn verhaal en wil graag nog een gedicht met jullie delen. Persoonlijk vind ik het een heel mooi gedicht. Het is een gedicht wat eigenlijk een hint is naar al je contacten met vrienden en familie in de eerste periode van het intense gemis. Het gedicht is van Grace Noll Crowell

Aan iemand die verdrietig is : 

Laat me binnen waar je treurt mijn vriend,

En geef mij dan je hand,

Ook ik heb verdriet gekend,

En begrijp nu hoe jij nu bent,

Laat me binnen, heus, ik zal heel stil zijn,

Daar naast jou in al je smart,

Ik vraag je niet om niet te huilen, vriend,

Je tranen brengen je immers verlichting,

Laat me maar binnen – ik zal stil zijn, naar je luisteren of stil bidden,

En je hand vast houden,

Want ook ik heb verdriet gekend,

En begrijp hoe jij nu bent.

Vrij vertaald zegt dit gedicht dat je niet altijd maar moet praten om misschien wel je eigen onmacht te verhullen. Zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen ” is veelzeggend”  en het zegt juist heel veel. Luisteren is dikwijls veel belangrijker.

Afrondend wil ik nog zeggen dat Janny en ik er trots op zijn dat we bijna 24 jaar de ouders van Erik mochten zijn. Wij blijven zijn naam noemen!

4 juni 2018