ELK MOMENT
DENKEN WIJ AAN JOU

Goedeavond mijn naam is Ella Meijer moeder van drie kinderen hier op aarde en 2 in de hemel.

Toen mij werd gevraagd of ik vanavond wilde spreken, moest ik daar even over nadenken. Want wie zitten er in de zaal? Hoe lang is het geleden voor u dat het gemis onderdeel van uw leven werd. Ik weet het niet. En ik weet  hoe kwetsbaar je kunt zijn in dit verdriet en hoe woorden, hoe goed bedoeld ook, soms heel pijnlijk kunnen zijn.

Toch sta ik hier.  Nu… ruim 20 jaar na de dood van onze eerstgeboren zoon Mike kan ik zeggen dat Mike samen met zijn broertje Max die overleed in 1998 na 27 weken zwangerschap mij hebben aangezet tot het ontwikkelen van mijn ZIJN.

Ik voel niet meer de pijn van de eerst jaren , gelukkig maar, maar ik weet me natuurlijk nog heel goed de onmacht te herinneren. De onmacht als ik vrienden of bekenden tegenkwam op dorp, ik zag dat ze keken maar ze schoten altijd net voor mij een winkel binnen. Om maar niet met me te hoeven praten, want stel je voor dat Ella gaat huilen… of wat zouden ze tegen me moeten zeggen? Gek toch dat het opeens moeilijk wordt voor anderen om te vragen hoe het met je gaat?  Het bewees voor mij des te meer dat de vraag “Hoe gaat het me je” vaak niet een oprechte vraag is maar meer een openingszin.

De onmacht als ik andere moeders in de straat voorbij zag lopen met hun kinderwagens, wanneer ik aan de afwas stond. Het voelde soms ook als jaloezie, waar ik me dan weer schuldig over voelde want nooit zou ik iemand wensen wat ik heb mee moeten maken.

De onmacht als ik verdriet had en behoefte had aan een knuffel, maar niemand inclusief mijn man dat in de gaten leek te  hebben.  Een psycholoog zou later tegen me zeggen, vraag dan om die knuffel!  Dat advies is even simpel als het klinkt. En geloof me het werkte ook nog. Niet gelijk natuurlijk want na die eerste keer kreeg ik zo’n knuffel die je niet voelt… kent u dat. Maar later ging dat steeds beter. Het is nu eenmaal zo dat iedereen het verdriet op zijn of haar eigen manier en in eigen tempo verwerkt. Zo heb ik ook weleens midden in de nacht een brief aan mijn man geschreven om maar uit te kunnen drukken wat er allemaal in mij omging zonder onderbroken te worden. Ook dat werkt. Hierdoor begreep hij mij beter.  Ik weet nog heel goed dat wij Mike gingen begraven  we zaten achterin de rouwauto met het kistje op onze schoot. De begrafenis ondernemer de heer Moree reed en ik zag en zie nog steeds zijn ogen in de acheruitkijkspiegel, toen hij zei “blijf met elkaar communiceren” Zo’n groot verdriet brengt je of bij elkaar of drijft je uit elkaar. Blijf praten! Hij had gelijk.

Maar ook de pijn kan ik me herinneren. Ik dacht dat “pijn in je hart hebben” een uitdrukking was, maar ik heb pijn in mijn hart gevoeld. Het is echt.

En zoals waarschijnlijk velen van u ben ik ook tegen de muur in elkaar gezakt van ellende, van het niet meer overzien, van zelfmedelijden en intens verdriet.

Snikkend in bed totdat ik bijna stikte in de snottebellen waarna ik mezelf dan toesprak. Zo is het weer genoeg! Kom op El!. En dan ging het weer.  

Doordat ik in 3 jaar tijd, 2 kinderen heb begraven, 2 miskramen heb gehad en mijn vader verloor liep ik vast in mijn verdriet. Of eigenlijk liep ik vast in het niet genoeg doorleven van mijn verdriet. Ik ben heel goed in “Doorgaan”, zo van tja ik kan er niets aan veranderen dus in blijven hangen heeft geen zin gewoon doorgaan. Maar uiteindelijk gaat zich dat tot wreken. Mijn verstand had ik behoorlijk ontwikkeld in de afgelopen jaren, maar mijn gevoel liep achter. Hier ben ik toen aan gaan werken op advies van een psycholoog waar ik 2x geweest ben. Zij vertelde mij dat het lijntje tussen ouders en kinderen nooit verbroken wordt. Ik kon in die tijd de weg naar mijn kinderen en ook mijn vader niet vinden. Zij leerde mij de kracht van hartverbonden zijn.

In het begin ging ik bijna dagelijks naar de begraafplaats, toen 1x per week, toen 1x per maand en nu ga ik als ik daar behoefte aan heb.

Zo ook die ene keer na een fijne yogales en ik de behoefte voelde om even langs te gaan. Het regende en ik zette mijn fiets in de stalling. Toen ik voor de stenen van mijn jongens stond, brak de zon door. Ik draaide me om en zag een dubbele complete regenboog staan. Mijn hart maakte een sprong en ik voelde en voel nog de vreugde van dat moment. Het was een kado van hen aan mij. Dat neem ik voor altijd mee.

Ik sprak vaak en heel veel over Mike en Max. Mensen zeiden vaak tegen mij, we vinden je zo sterk! Natuurlijk was dat als een compliment bedoeld maar zij zagen en voelde mij niet als ik alleen was.

Vanaf Mike zijn overlijden in 1996 tot aan nu heeft dood en rouw zeer regelmatig mijn leven gekruist. Mijn vader overleed veel te jong maar ook vrienden van ons, andersmans kinderen werden uit het  leven gerukt door ongelukken. Nu zag ik de rouw van andere ouders, van mijn vriendinnen en hun  kinderen.

Wat het mij heeft geleerd is dat liefde eeuwig is. Echt liefde verankerd zich in je hart en gaat daar NOOIT meer weg. Je kan daar ook altijd naar terug keren.

Het leven is een groot geschenk. Toen Max geboren werd na 27 weken zwangerschap was hij klein. Zijn hoofdje lag op mijn vingers zijn voetjes raakte mijn pols. Hij was wat doorschijnend. Ik keek naar hem en werd gegrepen door het wonder dat LEVEN heet. Max was een compleet mens, met alles erop en eraan. Hij kon niet in deze wereld blijven maar is voor altijd bij mij gebleven.

Dit leven is pas het begin. Juist doordat het niet voor iedereen is weggelegd koester ik dat ik hier mag zijn, ben ik bewust en dankbaar en voel mij daarin gesteund door hen die ik meedraag  in mij hart, zij beschermen mij.

Deze sterke overtuiging was er niet gelijk, die heb ik opgebouwd in de afgelopen 20 jaar door eraan te werken door te zoeken naar zingeving, door te lezen, lezingen te bezoeken, te mediteren, door andere te ondersteunen  in hun rouw. Door steeds meer te luisteren, echt te luisteren naar mijn innerlijke stem en te genieten van de signalen die zo nu en dan doorkomen.

Ik leef  in liefdevolle  herinneringen aan hen.

Dank u.